یا امام حسن(ع)

ثَلاثٌ مَنْ اَتَى اللّه‏َ بِواحِدَةٍ مِنْهُنَّ اَوْجَبَ اللّه‏ُ لَهُ الْجَنَّةَ: اَلاْنْفاقُ مِنْ اِقْتارٍ وَ الْبِشْرُ لِجَميعِ الْعالَمِ وَ الاِنْصافُ مِنْ نَفْسِهِ؛

هر كس يكى از اين كارها را به درگاه خدا ببرد، خداوند بهشت را براى او واجب مى ‏گرداند: انفاق در تنگدستى، گشاده ‏رويى با همگان و رفتار منصفانه.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 103 ، ح 2

اِنَّ الحَرامَ لا يَنمى وَ اِن نَمى لا يُبارَكُ لَهُ فيهِ وَ ما اَنفَقَهُ لَم يُؤجَر عَلَيهِ وَ ما خَلَّـفَهُ كانَ زادَهُ اِلَى النّارِ؛

به راستى كه حرام، افزايش نمى ‏يابد و اگر افزايش يابد، بركتى ندارد و اگر انفاق شود، پاداشى ندارد و اگر بماند، توشه‏اى به سوى آتش خواهد بود.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 5، ص 125، ح 7

زهری می گوید:
در شبی بسیار سرد و بارانی حضرت امام سجاد علیه السلام را دیدم که بر پشتش کیسه‌ای آرد بود و در کوچه‌ها راه می‌رفت.
عرض کردم:« یا بن رسول الله این چیست؟»
فرمود:«عازم سفری هستم و برای آن زاد و توشه آماده کرده‌ام.»
من گفتم:« کیسه را به غلام من بدهید تا برایتان ببرد.»
ولی امام نپذیرفت.
عرض کردم:« خودم آن را برایتان می‌برم.»
امام فرمود:« تو را به حق خداوند سوگند می دهم که به دنبال کار خود برو.»
من نیز با امام خداحافظی کردم و رفتم.
چند روز بعد امام را دیدم و عرض کردم:« یا ابن رسول الله، گویا به سفری که گفتید، نرفتید!»
فرمود:«آن چنان که تو گمان کرده ای نیست. سفری که گفتم سفر « مرگ » است، و من برای آن آماده می شوم. و راه آماده شدن برای «مرگ» دوری از گناه و انفاق است.»

منبع:
 

• بحارالانوار، ج 46، ص 15، حدیث 27 به نقل از علل الشرایع

امام صادق علیه السلام فرمودند: عادت حضرت علی بن الحسین علیه السلام این بود که در روزیکه آن روز را روزه می گرفتند، امر می کردند تا گوسفندی را ذبح کنند بعد اعضاء آن را قطعه قطعه نموده و آن را بپزند، نزدیک غروب که می شد حضرت به روی دیگها نگاه می کردند و به آن نزدیک می شدند تا اینکه در حالیکه روزه دار بودند بوی آبگوشت را استشمام می کردند و بعد می فرمودند: ظرفهای چوبی بزرگ را بیاورید و برای آل فلان و آل فلان غذا بکشید برای فلان خانواده غذا بکشید، تا اینکه به آخر دیگها می رسیدند و همه تمام می شدند. سپس برای حضرت مقداری نان و خرما

روزی حضرت زین العابدین علیه السلام از منزل خارج شدند در حالیکه بالاپوشی از خزّ ( منسوج از پشم و ابریشم ) به تن داشتند. در راه نیازمندی خدمت حضرت آمد و خود را به آن بالاپوش در آویخت، در اینحال حضرت آن را رها کرده و به راه خود ادامه دادند. می آوردند و همان شام حضرت بود.

منبع:
 

• بحارالانوار، ج 46، ص 71، حدیث53 به نقل از محاسن و مناقب و ص 95 به نقل از مناقب و ص 62 به نقل از خصال

رسول خدا هر گاه قصد سفر می‌فرمود با آخرین کسی که خداحافظی می کرد، حضرت فاطمه زهرا علیهاسلامبود و چون از سفر مراجعت می‌فرمود، اولین کسی که به دیدارش می‌رفت، حضرت فاطمه بود.
یک بار رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم با امیرالمومنین علی علیه السلامبه سفری رفته بودند. حضرت فاطمه زهرا علیهاسلام از سهم غنیمتی که نصیب علی علیه السلام شده بود، دو النگوی نقره، یک گردنبند و دو گوشواره و نیز پرده ای برای منزلش تهیه فرمود و به انتظار بازگشت پدر و شوهرش نشست.
وقتی رسول خدا از سفر برگشت، یک‌سره به خانه فاطمه داخل شد. فاطمه علیهاالسلام که با شوق به پیشواز پیامبر آمده بود، در چهره مبارک پدر آثار غضب و ناخشنودی را مشاهده کرد. رسول خدا بدون اینکه سخنی بگوید، از منزل فاطمه خارج شد.

فاطمه دلیل این ناخشنودی را فهمید. فورا تمام زیورآلات را برگرفت و پرده را باز کرد، آنها را به حسنین داد و گفت اینها را نزد جدتان، پیامبر، ببرید و بگویید فاطمه به شما سلام می رساند و می‌گوید اینها را در راه خدا مصرف کنید.
رسول خدا با دیدن حسنین، آنها را بوسید و روی زانوی خود نشاند. سپس فرمود:« فاطمه آنچه را که باید انجام دهد، انجام داد. پدرش به فدایش باد. پدرش به فدایش باد. پدرش به فدایش باد. دنیا برای محمد و آل محمد نیست.»
آن‌گاه آن نقره‌ها را به قطعات کوچکی تقسیم کرد و میان اصحاب صفه که از مهاجرین فقیر بودند، توزیع کرد. پرده را هم برای لباس آنها اختصاص داد، چون بسیاری از آنان بی‌لباس بودند.
سپس فرمود:« خداوند رحمت خود را بر فاطمه نازل کند، در مقابل این پارچه‌ای که در راه خدا داد، او را از لباس های بهشتی بپوشاند و به زیورهای بهشتی بیاراید.»

منابع:
 

• بحارالانوار، ج 43، صفحات 20 و 83 و 86.
• بحار 7/20/43

« محمد بن اسحاق » می گوید:
در مدینه خانوارهای فراوانی بودند که روزی آنها و آنچه به آن نیاز داشتند به آنها می رسید و ابدا نمی دانستند از کجا تاًمین می شوند. و وقتی علی بن الحسین علیه السلام به شهادت رسید، تازه متّوجه شدند که همه آن کمک‌ها از جانب امام بوده است.

حضرت علی بن الحسین در تاریکی شب‌ها از خانه خارج می شد و خورجین و انبانی را که در آن سکه های درهم و دینار و غذا و آذوقه بود بر پشت حمل می کرد. وقتی به در خانه نیازمندان می رسید، یکی یکی درها را به صدا درمی‌آورد و به ساکنان آنها انفاق می‌کرد.
امام همواره صورت خود را می پوشاند تا فقرا او را نشناسند. بسیاری از اوقات، فقرا کنار در خانه خود به انتظار او می‌ایستادند و همین که او را می دیدند به همدیگر مژده می‌دادند و می‌گفتند:« صاحب خورجین آمد!»

منبع:
 

بحارالانوار، ج 46، ص 56، حدیث 7 به نقل از ارشاد و ص 88 حدیث 77 به نقل از مناقب و ص 62 به نقل از خصال و ص 66 حدیث 28 به نقل از علل الشرایع ص 89 به نقل از مناقب و ص 100 به نقل از کشف الغمه

حذیفه بن یمان می گوید:
هنگامی که جعفر بن ابیطالب از سرزمین حبشه برگشت، پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در خیبر بود. جعفر برای رسول خدا عطرهای گرانقیمت و پارچه های نفیس هدیه آورده بود .
پیامبر قطیفه ای ( پارچه ای گرانقیمت و نفیس که در بافت آن، طلا به کار رفته) را که جعفر برایش آورده بود، برداشت و فرمود:« این قطیفه را به مردی می دهم که خداوند و رسولش را دوست دارد و خداوند و رسولش نیز دوستش دارند.»

با این سخن پیامبر خدا، همه اصحاب، گردن کشیدند که ببینند آن شخص کیست. پیامبر فرمود:« علی کجاست؟ »
عمار یاسر رفت و او را صدا زد. علی علیه السلام آمد و پیامبر خدا قطیفه را به او داد.
علی علیه السلام وقتی به مدینه برگشت، به بازار مدینه در بقیع رفت و قطیفه را به زرگری داد تا آن را قطعه قطعه کند. مجموعا هزار مثقال شد و علی علیه السلام آنها را میان فقیران مهاجر و انصار تقسیم کرد.

منبع:
 

• بحارالانوار، ج 37، ص 105، حدیث 8 ------ امالی شیخ

امام باقر از علی بن ابیطالب ـ علیهما السّلام ـ نقل می فرماید که: آن حضرت فرمود: روزی یک دینار انفاق کردم، رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ به من فرمود: آیا نمی دانی که صدقة مؤمن از دستش بیرون نمی رود، تا آنکه از دهان هفتاد شیطان آزاد گردد (همه گویند: نده!) و در دست سائل قرار نگیرد، تا نخست در دست خدای بزرگ قرار گیرد، آیا خداوند چنین آیه ای نفرموده: آیا ندانسته اند که خدا اوست که توبه را از بندگانش می پذیرد و صدقات را می گیرد.

امام صادق علیه‌السلام می فرماید: «در روز جمعه دو فرشته این گونه دعا می کنند: «خدایا به هر انفاق کننده ای عوضی عطا فرما و هر بخیلی را به تلف شدن مال دچار فرما»

در قرآن کریم درباره انفاق سفارشات بسیاری شده است و در راه این انفاق نیز رعایت اخلاص بسیار سفارش شده است. در قرآن کریم آیه ای آمده است که هدف نهایی انفاق یعنی عدم دلبستگی به علاقه مندی ها را بیان می کند.
-=لن تنالو البر حتی تنفقوا مما تحبون
هرگز به مقام بر (نیکی) نمی رسید مگر از آنچه دوست دارید انفاق کنید

1ـ اسلام و ایمان

2ـ قصد قربت و پرهیز از ریا

3ـ پرهیز از منت­گذاری و آزار رسانی

4ـ انفاق از مال حلال

5ـ انفاق از چیزهای محبوب و مرغوب

6ـ میانه روی در انفاق

7ـ انفاق پنهانی